| |
Adam Chmielowski, Święty Brat Albert (ur. 20
sierpnia 1845 r. w Igołomi k. Miechowa, zm. 25 grudnia
1916 r. w Krakowie) – polski zakonnik, założyciel
zgromadzenia albertynów, powstaniec z powstania
styczniowego z 1863 r., artysta malarz. Znany z pełnej
poświęcenia pracy dla biednych i bezdomnych, został
ogłoszony świętym Kościoła katolickiego.
Adam Chmielowski kształcił się między innymi w
Instytucie Politechnicznym w Puławach. W tym okresie
włączył się w działalność konspiracyjną i został
powstańcem. Walczył pod Kurowem; został ciężko ranny pod
Bełchowem (powiat częstochowski), stracił nogę i dostał
się do niewoli. W maju 1864 roku przedostał się do
Paryża, skąd po ogłoszeniu amnestii w 1865 roku powrócił
do Warszawy. W Warszawie Adam rozpoczął studia
malarskie, które kontynuował w Monachium. Zaprzyjaźnił
się z wieloma sławnymi artystami (St. Witkiewiczem, J.
Chełmońskim, A. Gierymskim, L. Wyczółkowskim i innymi.)
Wiele malował i wysyłał swoje obrazy na wystawy do
Polski. Z tego okresu życia pochodzą pierwsze obrazy o
tematyce religijnej, na przykład Wizja św. Małgorzaty
oraz najsłynniejszy religijny obraz Chmielowskiego
Ecce Homo, który obecnie znajduje się w Krakowie w
prezbiterium kaplicy sióstr Albertynek p.w. Ecce Homo.
Dorobek Adama Chmielowskiego to 61 obrazów olejnych, 22
akwarele i 15 rysunków. Do najbardziej znanych prac
należą m.in. Po pojedynku, Cmentarz, Dama z lisem,
Zachód słońca.
Troska o biednych, chorych i
umierających kazała zrezygnować ostatecznie z kariery
artystycznej, porzucić wytworne towarzystwo krakowskich
salonów i z wytwornego” pana w pelerynie”, jak go
nazywano, przekształcił się w mnicha w zgrzebnym
tercjańskim habicie, poświęcającego swoje życie służbie
ubogim. To przeobrażenie nastąpiło dnia 25 sierpnia 1887
r. w kaplicy loretańskiej u o. Kapucynów w Krakowie.
Wraz z habitem przyjął imię: BRAT ALBERT. Poprzez swoich
podopiecznych, których przygarnął jeszcze w pracowni
malarskiej przy ul. Basztowej 4, zaraz po przyjeździe z
Podola, trafił do miejskiej ogrzewalni dla mężczyzn przy
ul. Piekarskiej 21. Jej potworna moralna i materialna
nędza, nieludzkie warunki życia jej w dużej mierze
zdemoralizowanych mieszkańców zrodziły ostateczną
decyzję: ”muszę wśród nich zamieszkać”. Szary habit miał
mu pomóc w uzyskaniu zaufania ludzi nie doznających od
dawna, a może wcale, prawdziwej szczerzej troski. Aby
móc z całą swobodą poświęcić się służbie ubogim, dnia 25
sierpnia 1888r. złożył na ręce biskupa krakowskiego
Albina Dunajewskiego dozgonny ślub czystości. Za jego
pozwoleniem i z jego błogosławieństwem dnia 1 listopada
188r. podpisał z gminą miasta Krakowa umowę, na mocy
której przejął na siebie całkowity ciężar utrzymania
ogrzewalni i zapewnienia należytych, moralnych i
materialnych warunków życia jej mieszkańców. W zamian
nie żądał nic. Jedynym źródłem dochodów miała być
kwestia i praca za równo podopiecznych jak i współbraci.
Brat Albert należy do czasów o wiele
bliższych naszemu stuleciu. Był świadkiem i uczestnikiem
wielkiego dziejowego zmagania się Polaków o odzyskanie
niepodległości. Brat Albert nie doczekał tej daty, dla
której żyły, walczyły, pracowały i cierpiały całe
pokolenia synów i córek naszego narodu. On znajdował się
wśród protagonistów tej walki o wolność kraju.
Potwierdzeniem tego jest nie tylko kalectwo, jakie
wyniósł z powstania. Potwierdzeniem jest cała dalsza
działalność, a w szczególności długi okres
franciszkańskiej służby tym ludziom, którzy znajdowali
się nie tylko na dołach społeczeństwa, ale dosłownie „na
dnie”. Ich sytuacja była zapewne także następstwem
osobistych grzechów, wad i nałogów, ale była
równocześnie świadectwem zaniedbań i braków
społeczeństwa, w którym żyli. Była moralnym wyzwaniem,
którego nie podejmowano.
Brat Albert jest bohaterem dramatu Karola
Wojtyły – „Brat naszego Boga”. To dowód, jak ważne
miejsce zajmowała ta postać w sercu i umyśle przyszłego
papieża Jana Pawła II.
Od 1999 roku święty Brat Albert jest patronem miasta
Puławy.
 Pan
Ryszard Stępień – aktor, reżyser, wychowawca
młodzieży. Zadebiutował jako aktor w Puławskim Teatrze
Amatorów (prowadzonym przez Mariana Wolskiego) w sztuce
Sławomira Mrożka „Emigranci”. Od 1984 r. pracował jako
instruktor POK „Dom Chemika”. Zrealizował m.in.: „Bajkę”
Ireneusza Iredyńskiego, „Lekcję” Eugene Ionesco, kilka
teatrów poezji, „Rachunek nieprawdopodobieństwa”,
„Przyjaciel”, widowiska dla dzieci. Na kilka lat rozstał
się z „Domem Chemika” pracując jako wychowawca w
Ochotniczym Hufcu Pracy w Puławach. Swoją pasją,
miłością do recytacji i teatru starał się „zarazić”
wychowanków. W Gołębiu, wsi oddalonej od Puław o 10 km.,
założył Amatorski Teatr Młodzieżowy. Zrealizował
„Betlejem Polskie” Lucjana Rydla, sztuki: Czechowa,
Rydla, Wrońskiego, Sienkiewicza. W 1999 r. w POK „Dom
Chemika” powstała „Ochotnicza Grupa Parateatralna w
Budowie”, z którą wystawił „Trzy Zbiry” Dario Fo, „Wysiadywaczkę”
Stefanii Grodzieńskiej, „Remont” A.J. Kondratiuka,
Nondum – Lidii Alejko. Wziął udział w poetycko-muzycznym
spektaklu do tekstów Bohdana Zadury „Usta czasu”, w
którym zagrał postać poety.
|
|
